Door het oog van de tijd

Eye of Time Waar komt toch de drang vandaan de geheimen van het leven te willen zien, ook als die er niet zijn? Nee, nu niet even over Wikileaks, want dat gaat over geheimen die dat niet horen te zijn, maar er wel degelijk zijn. Het gaat over stiekeme codes, die informatie openbaren, waar we verder niet veel aan hebben.

In de Mona Lisa van Leonardo da Vinci sterft het van die codes. De laatste ontdekking is gevonden in Mona Lisa’s ogen. Daar zouden lettertjes of cijfertjes in zijn gepenseeld.
Natuurlijk verwijst de pers naar de bestseller de Da Vinci Code van Dan Brown, maar ook daar heeft de recente ontdekking niets mee van doen. De miniscule informatie in de poppetjes van Mona’s ogen, zouden iets vertellen over wie de dame nu eigenlijk is. In het ene oog dan. In het ander zouden de initialen van Leonardo zelf staan.

De oude kunstenaar kan er zelf niets over zeggen. Dat krijg je als je zo lang dood bent. Maar verder kan iedereen aan elk barstje in het schilderij elke symboliek toekennen. Volgens mij is de ontdekking niet meer dan de openbaring dat er een konijn in de wolken te zien is.

Kijk, aan wat jongere kunst zal niet snel enige mystiek worden toegekend. Voor spannende theorieën geldt hoe ouder, hoe mystieker. Dat kan veel makkelijker, omdat er veel lastiger keiharde bewijzen zijn aan te voeren. Van de mystiek van oude Egyptenaren tot de mystiek van welke god dan ook.
Op het plaatje linksboven zie een fragment van het Oog van de Tijd, een schilderij van Salvador Dali. Daarin een klokje en de handtekening van de meester. De grapjas heeft dat er natuurlijk in gekwast, in de verwachting dat ooit de Dali Code zou verschijnen. Kunnen we ook niet verifiëren, omdat ook deze kunstenaar morsdood is.

Door het oog van de tijd wordt geschiedenis steeds mythischer. Je moet het wel willen zien.

Geef een reactie

Parlementaire pers kiest broodheren als beste politici.

Lijstje Het aftellen is begonnen. Nog 19 dagen en het is gedaan met dit jaar. Nog gauw worden er wat lijstjes afgewerkt. Vandaag koos de parlementaire pers de politicus van dit jaar. Morgen zal EenVandaag bekend maken welke politicus door Het Publiek als beste wordt benoemd en wie door de Tweede Kamer de eretitel krijgt toegewezen.

De parlementaire pers. Het journalistiek deel der natie, dat nauw verbonden is met het Binnenhof. Zo nauw dat sommige journalisten het tot woordvoerder van politieke partijen schoppen. Zo nauw, dat alles wat bij een borrel in Nieuwspoort aan de orde komt, nooit wordt gelekt. Zo nauw, dat Frits Wester al weer jaren wel de Prinsjesdagstukken krijgt doorgespeeld.
Diezelfde heer Wester vond vorig jaar dat hele politicus-van-het-jaar gedoe maar een incestueus gebeuren. Hij kan het als geen ander weten, natuurlijk.

De parlementaire pers vind het kersvers benoemde triumviraat de beste politici. Keurig in rangorde. Rutte op 1, Verhagen tweede en Wilders nummer drie.
Om het door Frits Wester genoemde incestueuze karakter te doorbreken, maakte ik vorig jaar ook de politicus aller Balkenende-tijden bekend. Gewoon alle lijstjes van de laatste jaren verzamelen en daar eigenwijze punten aan toebedelen.
Alexander Pechtold bleek de allerbeste. Jan Marijnissen de goede tweede. Verder in de top 5: Rouvoet, Bos, Balkenende en Rutte.

Jawel, Rutte stond vorig jaar al hoog. Eens kijken of we tot de beste politicus van de laatste zeven jaar kunnen komen (zie dit exceldocument voor de feiten en cijfers).
Nu de uitslag van de parlementaire pers binnen is, stijgt Rutte van de 5e naar de 3e plaats.
Verhagen gaat van 8 naar 6 en Wilders stijft maar één plaats, van 12 naar 13. Pikant detail: hij staat daarmee nu op gelijke hoogte als Ella Vogelaar, ooit door Wilders psychiatrisch gediagnosticeerd.

Op dit moment is Pechtold nog steeds de beste politicus van de laatste jaren. Marijnissen nog op twee, maar nu dus op de hielen gezeten door Rutte. Zodra de uitslag van EenVandaag bekend is, zal ik die ook in het overzicht verwerken. Alles is nog mogelijk. Als het publiek Rutte minder goed vindt, valt hij misschien weer terug. En wie weet wordt Wilders als slechtste politicus gekozen, vanwege zijn frauderende, liegende en er op los slaande Kamerleden. De komende week kom ik er dus nog op terug.

Dat de parlementaire pers het totale gedoog-kabinet in de top drie heeft gekozen is tamelijk laf. Alsof de pers geen echte keuze heeft kunnen maken. Okee, het is een prestatie om met toch aardige verschillen tot een kabinet te komen. Maar de weg daar naartoe was toch wat rommelig.Volg dan het voorbeeld van Elsevier. Het blad koos de afgelopen week de politicus als de Nederlander van het jaar. Een hommage aan het harde werk en de opofferingsgezindheid van mensen die een maatschappelijke carrière laten schieten, voor het landsbelang.

Er zijn trouwens wel belangrijker lijstjes. De Blogparel van het Jaar bijvoorbeeld. Verzamelt u alvast uw pareltjes? Hier leest u het hoe, waarom en vooral het waartoe. Het afgelopen jaar hebben we al wat inzendingen mogen ontvangen. Zo rond kerst leest u er meer over en kunt u uw nominaties insturen.

Geef een reactie

Een hete december

Protest De kou is even uit de lucht. Of het de warmste winter wordt, moeten we nog zien. Maar het lijkt wel de heetste te worden. Kabinet Rutte en Wikileaks zijn blijkbaar in staat een vuur van actiebereidheid aan te wakkeren.
In augustus schreven we hier nog dat Nederland niet voorop loopt, als het om protestacties gaat. Moeten we dat in deze feestmaand herzien?

In augustus stonden er 13 acties op de teller, waarvan de meesten arbeidsconflicten betroffen. Na de installatie van het kabinet Rutte voeren acties tegen bezuinigingen de boventoon. En kou of niet, de climax ligt in deze maand. Met tien landelijk bekend geworden acties scoort december ver boven het maandgemiddelde van 2,8 acties per maand.
Drie acties gingen nog over arbeidsconflicten, waarvan die bij TNT Post de bekendste is. Bij superkruidenier AH zijn gisteren wilde stakingen uitgebroken. Zes acties waren tegen de bezuinigingen gericht. Eén actie (de cyberaanvallen op websites) vloeide voort uit de Wikileakskwestie, gevolgd door een kleine demonstratie.
De maatschappelijke onrust is deze maand dus een stuk groter dan de arbeidsonrust. Het een kan nog wel met het ander te maken hebben, want bezuinigingen zullen tot verlies van banen leiden.

In dit overzicht (exceldocument!) staat de onrust van 2010 op een rijtje. Daar staan niet alle, meer lokale acties bij. Zo waren er het eerste halfjaar al tal van plaatselijke acties van ambtenaren, burgers en belangenverenigingen, die acties voerden tegen gemeentelijke en provinciale bezuinigingen.
Wat rondneuzend op internet leverde al vrij snel een even grote lijst op. Tel je die acties mee dan zit het maandgemiddelde aan maatschappelijke onrust nu op bijna 6 acties per maand.

Rutte gaat misschien een paar records breken. Hij is de nummer één van jongste premiers. Maar hij is nog maar pas begonnen aan zijn magnus opus, of hij heeft de heetste decembermaand al voor de kiezen. En dat, terwijl de gevolgen van de aangekondigde bezuinigingen nog niet overal voelbaar zijn.

Zijn voorganger Balkenende, kreeg ook al te maken met stijgend ongenoegen. Wat aantal stakingen betreft had hij het echter redelijk rustig. Daarmee staat hij op de zesde plaats, ver achter Willem Drees en nog net boven Den Uyl (zie ook dit artikel uit 2008). Maar aan de acties deden wel steeds meer mensen deel. Wat aantallen actievoerders betreft staat Balkenende nummer één. Boven Lubbers en Den Uyl, ver boven Drees (zie ook het tweede artikel uit 2008).
En dan hebben we het alleen over arbeidsonrust. Acties tegen CO2-opslag, bezuinigingen of de gebrekkige openbaarheid van de diplomatie zijn daar niet meegerekend.

Zal Rutte de grootste maatschappelijke onrust van de laatste 65 jaar over zich heen krijgen?

Geef een reactie

Het voordeel de Wikileaks-affaire?

Opstelten Een voordeel heeft de hele heisa rond Wikileaks wel: u kunt binnenkort veilig internetbankieren. U heeft voortaan geen last meer van misbruik van uw pc en internetverbinding. Minister Opstelten kondigt aan dat justitie nu zeer alert is en zeker de misdadigers zal pakken die vandaag de website van het Openbaar Ministerie wisten plat te krijgen.

Die alertheid resulteerde gisteren al in de snelle arrestatie van een 16-jarige Hagenaar (zie ook het artikel van gisteren). De jongen deed mee aan een dos-aanval op de website van Mastercard, uit protest tegen de actie van Mastercard om betalingen aan Wikileaks onmogelijk te maken.
Een dos-aanval (Denial Of Service) betekent dat op een bepaald moment een website buitensporig veel wordt aangeroepen. Het internetverkeer naar die site kan dan zo druk worden, dat de site een poosje onbereikbaar wordt. Sinds 1 september 2006 is dat strafbaar en kan tot cel- en taakstraffen leiden.

De arrestatie van de jonge Hagenaar was aanleiding voor de Wikileaks-symphatisanten een dos-aanval op de website van het Openbaar Ministerie uit te voeren.
Minister Opstelten vindt dat natuurlijk onacceptabel en verklaart dat de daders zeer binnenkort in hun kraag gevat zullen worden.”''We moeten er een antwoord op hebben, we zullen met het cyberbeleid ook het goede antwoord blijken te hebben”, zo zegt hij in Nu.nl.

Dat is goed nieuws. Volgens de minister is het dus wel mogelijk cybercriminelen snel op te pakken. Mogen we dan binnenkort een grote hoeveelheid rechtszaken verwachten tegen de hackers die u om de tuin leiden, als u denkt op de website te zijn van uw internetbank?
Mogen we dan ook verwachten dat lieden die onze e-mail en url’s misbruiken, snel en hard worden aangepakt?

De vraag is: waarom is er eerder niet net zo kordaat opgetreden tegen cybercriminelen? Of is dit slechts een staaltje misleiding van de minister, die eigenlijk door de Reclame Code Commissie moet worden afgestraft, zoals reacteur Henk van S tot S eerder hier voorstelde? Want met propaganda alleen, maak je internet niet veiliger.
De maakbaarheid van een veilige openbare ruimte lijkt nu wel erg selectief van aard.

Geef een reactie

Laat de jeugd van tegenwoordig vrij.

Nerd Nederland kan weer trots zijn. Niet omdat Oranje wel een finale wint. Niet omdat het kabinet klompendansen verplicht heeft gesteld bij de gymnastieklessen in onderwijs. En ook niet omdat allochtonen hun inburgeringsplicht zo serieus genomen hebben, dat ze het volledige Wilhelmus veel beter beheersen dan de doorsnee autochtoon. Nee, Nederland kan weer trots zijn op haar jeugd van tegenwoordig.

Een 16-jarige nerd heeft het begrepen en trad toe tot het legertje jongelui dat een cyberoorlog voert, als protest tegen de arrestatie van Wikileaks-baas Assange. Een heldendaad van niks, want het zou veel heldhaftiger zijn geweest als het 16-jarige hackertje de overheidscomputers van elk dictatoriaal land had platgelegd. Maar vraag niet teveel van een 16-jarige. Hij beseft blijkbaar genoeg, om ook de conclusie te trekken dat de arrestatie van Assange buitenproportioneel is en zeer waarschijnlijk meer ter maken heeft met Wikileaks dan met zijn vermeende strapatsen met ondeugdelijke condooms.

De jongen doet ook mee aan de cyberoorlog, omdat de zich uitbreidende digitale isolatie van Wikileaks, een vorm van sabotage is die duidelijk maakt hoe groot de digitale controle over opstandige burgers kan zijn. Dat prikkelt en het is dan ook niet verwonderlijk dat een puber zijn digitale tandjes wil laten zien.
Helaas had niet hij beet, maar de politie, die zegt binnen een paar uur de snoodaard gevonden te hebben. De burgerlijke ongehoorzaamheid van de 16-jarige heeft zeker nog geen volwassen stadium bereikt. Zijn puberale actiebereidheid zat volwassen genialiteit in de weg.

Maar wel mooi, dat hij het heeft geprobeerd. Als een 16-jarige beseft dat cablegate de vinger priemt in de stinkende wonden van ’s werelds diplomatie, mag je stellen dat er nog hoop is. De jeugd heeft de toekomst, krijgt zo weer eens de betekenis die het hoort te hebben. Elke volwassene wil dat de jonkies zich leren gedragen. Elke overheid verlangt dat ook van haar burgers. Als een jonge burger dan stuit op de hypocrisie van volwassen overheden, valt het te waarderen dat hij een op maat gesneden actie verzint.

Zou het beter zijn geweest als hij braaf de debatten van de volwassenen had afgewacht, om te zien of daar gepaste maatregelen tegen de heksenjacht op Wikileaks uit voort zouden komen?
Als dat zo is, geef de jongen dan een uitbrander en laat hem onmiddellijk vrij.

Geef een reactie

Naar de werkverschaffing.

Werkverschaffing In de economische winter zullen we dit straatbeeld vaker zien. Want er speelt zich een nationale ramp af. Zo’n dikke drie procent van de beroepsbevolking blijkt te lamlendig om ook maar een poot uit te steken om de economie uit het koude dal te trekken. Ja, 301 duizend mensen steken de poot uit,alleen om de hand op te houden. Dat mag, maar voortaan wel als er een tegenprestatie wordt geleverd. Geen prestatie, geen geld.

Nu zijn er,volgens het CBS, bijna 127 duizend vacatures. Gesteld dat die door bijstandstrekkers vervuld kunnen worden, blijven er nog 174 duizend mensen over, die niks te doen hebben. Die moeten gaan sneeuwruimen bij bejaardentehuizen, bedden verschonen in ziekenhuizen of koffie zetten voor onderwijzend personeel.
Het is goed om werkervaring op te doen, meent VVD-Kamerlid Azmani, die voorstelt een tegenprestatie verplicht te stellen voor iedereen die zich bij de kas van de Sociale Dienst meldt.

De uitgaven voor Sociale Zaken bedragen in 2011 een slordige 67 miljard euro. Een bijstandsuitkering is nu 1416 euro per maand. Voor gehuwden en samenwonenden. Alleenstaande ouders krijgen daar 70 procent van, alleenstaande zonder kinderen vangen de helft.
Stel dat de groep van 301 duizend bijstandstrekkers een afspiegeling van de totale bevolking is, dan is 50 procent gehuwd of samenwonend, 16 procent alleenstaand en 3 procent alleenstaande ouder. Dat zou betekenen dat zij samen bijna 258 miljoen aan bijstand ontvangen, ofwel 0,4 procent van de totale uitgaven van Sociale Zaken.
Waar gaat de overige dikke 66 miljard dan naar toe?

Je kan stellen dat die cijfers natuurlijk niets afdoen aan het principe dat ook mensen met een uitkering enige prestatie mogen leveren. De SP vindt de sollicitatieplicht voldoende. VVD, CDA en PVV vinden dat schoffelen, sneeuwruimen en koffieschenken ook wel gevraagd mag worden. Omdat nou werkervaring te noemen, met als het doel is de mensen aan duurzame arbeid te helpen, gaat iets te ver.
Nou hoor je daar de heer Azmani ook niet over. Hij weet ook wel beter. Er zal altijd een groep werklozen zijn en een deel ervan zal nooit in een reguliere baan verwerven. Moet de uitkering dan een soort heitje voor een karweitje worden?

Daar zit wat in. Ik ken mensen die schoffelen hartstikke leuk vinden. En in de a-sociale doelgroep, waar ik mee werk, zijn er heel wat een stuk gelukkiger geworden als klusjesman. Ze zouden voor die prestaties wel graag iets meer “salaris” willen, maar een groot deel is echt blij dat ze op straat wat meer doen dan louter rondzwerven.
Prima dus. Maar hou nu eens wel op met te suggereren dat alle mensen met een bijstandsuitkering uit notoire frauderende werkweigeraars bestaat. De mensen die willens en wetens de boel besodemieteren, weten ook wel onder het schoffelen en koffieschenken uit te komen.

Het voorstel van Azmani gaat geld kosten. Wie gaat de coördinatie van de klusjes op zich nemen? Wie zorgt voor het toezicht en de controle? Welk bureau mag de nieuwe wetgeving evalueren? En waar gaan we op bezuinigen als blijkt dat de voorgestelde wetswijziging zo’n doorslaand succes wordt dat de kosten oplopen?
Ik stel voor dat de heer Azmani eens aan het werk gaat. Kom eens met een wetsvoorstel dat er voor zorgt dat we niet weer in een economische crisis belanden.

Geef een reactie

Censuur op mond tot mondreclame?

Reclame Mond-tot-mondreclame wordt heet de beste reclame te zijn. Dat kan na 1 januari wel eens anders uitpakken. De houdbaarheidstermijn van de 45 jaar lang gebruikte definitie van reclame is verlopen, vindt de Reclame Code Commissie. Tijd voor een sterk uitgebreide nieuwe definitie.

De nieuwe definitie: “Onder reclame wordt verstaan: iedere openbare en/of systematische directe dan wel indirecte aanprijzing van goederen, diensten en/of denkbeelden door een adverteerder of geheel of deels ten behoeve van deze, al dan niet met behulp van derden. Onder reclame wordt mede verstaan het vragen van diensten”.

Iedere openbare aanprijzing, al dan niet met behulp van derden? Daar zou mond-tot-mondreclame heel goed onder kunnen vallen. Je spreekt prijzenswaardige woorden over een nieuwe gadget, je buurman verteld dat door aan zijn neefje, die het weer verder vertelt aan zijn collega.
Niets aan de hand, want dat is nog geen voorbeeld van 1-op-1 reclame, die volgens een toelichting wel onder de nieuwe definitie valt. Een winkelier die in het genoeglijke onderhoud met een klant, tussen neus en lippen wijst op een ander produkt, dan waar de klant eigenlijk voor kwam, is een vorm van 1-op-1 reclame. Zo’n gesprekje moet na 1 januari voldoen aan de Reclame Code.

Er is nog een vorm van mond- tot-mondreclame, die aan de eisen van de Reclame Code zal moeten voldoen. In een tweede toelichting zegt de Reclame Code Commissie: “Ook valt te denken aan buzz marketing (mond-tot-mond reclame op initiatief van een adverteerder). Wel dient bij dit alles sprake te zijn van enige betrokkenheid van de adverteerder”.
Enige betrokkenheid van de adverteerder? Dat is zo vastgesteld. Stel een adverteerder probeert de consument aan te zetten tot de aankoop van een dingetje. De essentie van reclame. De consument trapt er in, koopt het dingetje en op het eerste de beste verjaardagsfeestje zegt de consument: ik heb nou toch een leuk dingetje! Een van de aanwezigen koopt de volgende dag ook zo’n gevalletje en meldt zijn collega’s: jongens, kijk eens, ik heb nou toch een prima dingetje!
Mocht een van de kopers kunnen aantonen dat het helemaal niet zo’n geweldig produkt is, dan zou er een klacht wegens misleidende reclame ingediend kunnen worden. Omdat vrij veel aankopen pas worden gedaan na een initiatief van een adverteerder (hoe wisten we anders van het bestaan van een dingetje?), is enige betrokkenheid gauw aangetoond.

Is de nieuwe definitie van reclame nu indirect een aanslag op de vrijheid van meningsuiting? Betekent het de dood van mond-tot-mondreclame?
Voor een veroordeling van de Reclame Code Commissie hoeft niet gevreesd te worden als de mond-tot-mondreclame op de juiste doelgroepen is gericht (dus geen alcoholreclame voor jongeren) en financiële voorwaarden duidelijk zijn gemaakt. Als de reclame waarheid verkondigt is er ook niets aan de hand.
Dat is een lastige voorwaarde bij mond-tot-mondreclame. Onderzoek toonde al eens aan dat prijs en kwaliteit, zelfs als die tegenvalt, achteraf goed gepraat worden door de koper met allerlei kulargumenten. Bekend als de cognitieve dissonantie reductie en wel een van de meest misleidende vormen van mond-tot-mondreclame.

Gelukkig hoeft de doorsnee mond-tot-mondreclamemaker niet bang te zijn dat buurman hem voor de Reclame Code Commissie daagt. De nieuwe definitie van reclame eindigt met een sluitende voorwaarde: “Adverteerder is een organisatie of een persoon niet zijnde een consument”.
We kunnen dus na 1 januari in alle vrijheid en zonder enige zelfcensuur, de boodschappen doorgeven. Misschien moet er wel een Loden Leeuw in het leven worden geroepen voor de collega of olijke ook,die irritant doorjengelt over zijn pas gekochte breedbeeld-routenavigator.

Geef een reactie

Corps humorisque

Diplomatenhumor Wat Wikileaks duidelijk maakt, is dat humor riskant is. Een diplomaat kan, achter de schermen, de draak steken met een president of een politicus, maar als het doelwit van de zieke grap de kritische humor ter ore komt, heeft hij een probleem.

Humor onder collega’s. Wat daar al niet mee mis kan gaan. Bekende fout: helpdeskmedewerker heeft klant aan de lijn, moet even overleggen met een collega en doet dat op zo’n grappige wijze, dat de klant een klacht indient. De medewerker vergat de lijn even in de wacht te zetten.
Zoiets is ook aan de hand met bepaalde stukken uit cablegate. Een diplomaat zal nooit recht in het gezicht van de president, in wiens land hij te gast is, zeggen dat hij hem op Batman vindt lijken. Een diplomaat dacht dat wel veilig te kunnen doen in de post die hij naar zijn eigen land stuurde. Nu ligt die opmerking op straat en is het slachtoffer van de zwarte humor natuurlijk ‘not amused’.

Er zijn wel meer situaties waar vakbroeders onder elkaar zich er sterk van bewust moeten zijn dat alles wat ze doen of zeggen, op een dag in de openbaarheid kan komen. Bijvoorbeeld de Nederlandse militairen, die elkaar filmden tijdens acties in Afghanistan.
In de documentaire Fokking Hell (12 november op Nederland 2), doet een militair een macabere uitroep. Zijn filmende collega waarschuwt hem nog, dat-ie in beeld is. De zwarte humor kan verkeerd begrepen worden. Een woordvoerder legt in De Pers uit: “Gelukkig biedt de documentaire een deskundige context. Een psycholoog legt bijvoorbeeld uit dat een achtbaan van emoties die jongens begrijpelijkerwijs tot dat soort zwarte humor kan bewegen”.

Zelfs al zou de humor niet zo zwartgallig zijn, is het oppassen geblazen. Zoals we weten heeft God wel wat steekjes laten vallen in zijn schepping. Eén daarvan is het verschil in gevoel voor humor tussen mensen. Iedereen houdt wel van een fikse lach, niet iedereen schatert om hetzelfde. Ik bid God elke dag dat mankement eens te repareren. Het antwoord luidt steevast: Laat me niet lachen.
Jammer, want een gelijk gevoel voor humor zou, mijns inziens, de wereldvrede een stuk dichterbij brengen.

De leus van het corps diplomatique luidt: “ex amicitia pax”. Latijn voor “door vriendschap, vrede”. Wikileaks toont met een paar documenten aan dat sommige diplomaten het “ex risus discordia” lijken te huldigen. Door grappen onenigheid. Dat is niet de bedoeling (of wel?) en daarom zijn sommige wereldleiders pissig dat de interne humor is geopenbaard.

Is nu het gevolg van cablegate dat diplomaten in het vervolg van hun onderlinge humor worden beroofd? Krijgen ze een gedragscode tegen grappenmakerij voor de kiezen?
Dat is niet nodig, natuurlijk. Als iedereen grappen over een ander achterwege laat, is er niks aan de hand. Houden we dan nog wel genoeg humor over? De meeste grappen gaan immers over mensen?

Ach, als iedereen alleen grappen over zichzelf maakt, heb je meer dan genoeg mensen om mee te lachen. Dat moet ik eens onthouden, want ook op dit weblog worden vaak grappen gemaakt over bekende personen. Nooit gevraagd wat ze er zelf van vonden.
Een verschil met de diplomatenhumor is dat dit weblog in alle openbaarheid verschijnt. Iedereen kan er dus wat van zeggen, inclusief de slachtoffers van de grap, die desnoods naar de rechter kunnen stappen, als ze de grap misplaatst vinden.

Het lijkt me wel een ethisch vraagstukje: mogen collega’s onder elkaar wel grappen maken over mensen binnen hun werkterrein? Of mag dat alleen als het verborgen blijft?

Geef een reactie

Gatenmoeheid.

Gate De diplomatieke post die Wikileaks op straat gooide en de geuzennaam Cablegate kreeg, is de 117e affaire die de toevoeging “gate” kreeg, nadat in 1972 Watergate de val van president Nixon bewerkstelligde.

Het engelse gate betekent zoveel als een gat in de muur, of een poort. Een opening waar normaal gesproken handel en wandel door naar binnen en naar buiten gaat, maar in de context van Watergate en Cablegate uitsluitend een lek, waardoor explosief materiaal naar buiten spuit.
Na Watergate zijn er gemiddeld drie affaires per jaar geweest, die door de pers als “gate” werden betiteld. De engelse Wikipedia heeft ze op een rij staan.

Een paar bekende zijn Waterkantgate, een Duits schandaal in 1987. De media-adviseur van Uwe Barschel, CDU minister-president van de deelstaat Sleeswijk-Holstein, zou opdracht gekregen hebben de SPD-concurrent, Björn Enghol te bespioneren om belastende informatie op te duikelen. Toen Der Spiegel hierover publiceerde, leidde dat tot het aftreden van Barschel, die een week later dood werd aangetroffen in een hotel. Officieel zou hij zelfmoord hebben gepleegd. Maar er zijn mensen die menen dat de Israëlische geheime dienst Barschel zou hebben vermoord, omdat hij de activiteiten van de dienst op Duits grondgebied bekend wilde maken.

Verder herinnert iedereen zich vast nog wel Monicagate (1998, Bill Clinton’s slippertje), Reutersgate (2006, gemanipuleerde foto’s van Israëlische raketaanvallen in Libanon) en vorig jaar Climategate, het hacken en publiceren van documenten van de Climate Research Unit van de universiteit van East Anglia. Daaruit zou blijken dat wetenschappers opzettelijk onderzoeksdata hebben veranderd of verzwegen. Koren op de molen van de zgn. klimaatontkenners.

Nederland doet niet onder voor de rest van de wereld. Lekken en affaires genoeg. Toch ging alleen Mabelgate (2003) als zodanig de wereld over. De kwestie waar de verloofde van prins Johan Friso in opspraak kwam, omdat ze connecties zou hebben met drugsbaron Klaas Bruinsma.

Is het gemiddelde van drie “gates” per jaar het topje van de ijsberg? Is er nog veel meer dat niet wordt onthuld of is er verborgen informatie die het publiceren niet waard zijn?
Het is te hopen dat die 117 onthullingen ook alles betreffen dat werkelijk mis is gegaan. Dan zouden we nog kunnen stellen dat het met duistere zaakjes wel meevalt, in een wereld waar zoveel meer gaande is.

Het kan ook leiden tot “gate’-vermoeidheid. Na al die onthullingen gelooft een groot deel van het publiek misschien dat samenzweringen, onethisch handelen van politici en domme diplomatie doodnormale zaken zijn, waar het de schouders verder over ophaalt. Met als gevolg dat er meer interesse is voor bijzaken, die spannender worden gevonden. Blijft Wikileaks nog in de lucht? Waar hangt Julian Assange uit en wat is dat voor man eigenlijk?
Ondertussen zijn er nergens nog parlementaire onderzoekscommissies ingesteld om de data van Wikeleaks te checken en is er ook nog geen diplomaat of leidinggevende politicus gesneuveld. Cablegate leidt vooralsnog niet tot het aftreden van wie dan ook.

Of dat nodig is, moet nader onderzoek uitwijzen. Het enige nadere onderzoek lijkt nu gericht op de handel en wandel van Julian Assange. Naar de inhoud en betekenis van de gelekte data lijkt niemand echt geïnteresseerd. Als mensen zo moe worden van de zoveelste “gate”, wordt het dan niet tijd voor een wat assertievere houding?

Geef een reactie

Het heeft Hare Majesteit behaagd.

Onderscheiding Behaagziek als Hare Majesteit is, gooide ze er vandaag maar weer eens acht onderscheidingen tegenaan. De laatste acht ex-bewindslieden van kabinet Balkenende mochten toetreden tot het legertje officieren in Oranje Nassau’s Orde, waartoe roemruchte figuren horen als Ivo Niehe, Harry Mulisch, Sonja Barend en Brigitte Kaandorp.

Hare Majesteit maakt wel enig onderscheid in haar onderscheidingen. Elke minister en staatssecretaris wordt officier. Vandaag kregen, onder andere, Andre Rouvoet, Ab Klink en Gerda Verburg door Rutte een officiersmedaille opgespeld. Maar de Orde van Oranje Nassau kent meer rangen en standen. Een minister-president wordt Ridder Grootkruis, drie rangen hoger dan de overige bewindslieden. Balkenende blijft ook na gedane arbeid zijn collega’s de baas.

Koninklijke lintjes worden uitgedeeld aan lieden die zich in de maatschappij op bijzondere wijze hebben onderscheiden. Meer moet je niet zoeken achter de term onderscheiding. Natuurlijk is het een prestatie een kabinetje te vormen, die het land een oorlog inrommelt of naar de economische ratsmodee helpt. Of je het er nou mee eens bent of niet, het is een onderscheidende prestatie.

Acht ex-bewindslieden zijn dus beloond. Is dat wel genoeg in één week of heeft Hare Majesteit nog wat onderscheidende prestaties gemist? Wie zou jij voordragen voor een benoeming in de orde van helden van de week?
Bob de Vries en Foske Tamar van der Wal die de eerste schaatsmarathon op natuurijs wonnen? Of ga je voor het niet geringe lek van Julian Assange, die ‘s werelds diplomaten tegen zich in het harnas heeft gejaagd? Of wat dacht je van de Nederlandse generaal-majoor die de opium voor het volk gloedvol verdedigde? Misschien verdienen de volhardende TNT-postbodes een onderscheiding?

Jouw onderscheidende figuur graag hier in de reacties en later in de week zal ik de erelijst presenteren.

Geef een reactie