Categoriearchief: Codes

Ziekzoek en beter maken robots

Ziekzoek en beter maken robots De robots rukken op. Over een jaar of vijf zal een robot de zieke bollen uit de velden bij Lisse weten te halen. Nu is dat een zenuwslopend karweitje dat door mensen wordt gedaan. En zenuwslopend werk willen we van af. Daar zijn robots veel beter tegen bestand.

Wie van zenuwslopend werk moet revalideren wordt geholpen door een robot. Revalidatierobots hebben de toekomst. Wegens de vergrijzing zal er een tekort aan fysiotherapeuten zijn. Met één robot kan de fysiotherapeut drie mensen tegelijk helpen en de machines zullen efficiënter zijn dan de peut zelf.

De robots kunnen een arbeidzame toekomst tegemoet zien. Hoewel? Zijn er inmiddels, dankzij de crisis, niet wat robots werkloos geworden in de auto-industrie? Die stop je niet zomaar in een reïntegratieproject. Wie zijn hele automatische leven auto's geassembleerd, zal niet in een handomdraai RSI-patiënten kunnen revalideren. Tuurlijk, door één chip te vervangen heb je een robot zo omgeschoold, maar of dan de grijpers met laspunten ook een darmperforatie kunnen dichten?

Maar dat komt helemaal goed. De robotindustrie zal zich op andere markten moeten richten. De leveranciers van handige hulpjes in producties zien wel wat in de voedingsbusiness. Nu nog een klein afzetgebied voor robotica, maar nu het in de autofabricage stilletjes wordt, gaat men dat gat in de markt aanboren.

Het kan ook zijn dat de robotindustrie met een dipje te maken krijgt nu het economisch tij tegen zit. Willen ze bij Bos en Donner enige steun kunnen claimen dan moeten de minister Klink voor hun karretje zien te spannen. Die ziet een florissante toekomst voor robots in de zorg.
We hebben ook al een hoogleraar voor technologie in de zorg. Ook hij ziet een zonnige toekomst voor die handige hulpjes aan het ziekbed. Robots zullen zelfs in staat zijn ethische dilemma's waar artsen of verpleging mee te maken hebben, op te lossen.

Wordt het niet de hoogste tijd cao's voor robots te maken? En gedragscodes? Zodat de robots zich een beetje ethisch verantwoord gedragen?

Geef een reactie

Bedorven codes

Bedorven codes

Het komt steeds vaker voor dat je niet op je eigen waarneming kan vertrouwen. Dat heeft enerzijds te maken met de vele vormen van bedrog die we aangeboden krijgen. Bewerkte foto's, weggelaten of veranderde details in nieuwsberichten, zintuiglijke marketingtrucs met producten en natuurlijk de eeuwenoude, onvervalste leugens en bedrog.
Het heeft ook te maken met aspecten die onze zintuigen lui maken. Behalve de overdaad aan prikkels, leven we in een wereld waar we de zintuigen minder nodig hebben. Mooi voorbeeldje: de dagelijkse boodschappen.

Wil je weten of bepaalde waar nog geschikt is voor consumptie, dan heb je alleen nog je ogen nodig om de houdbaarheidsdatum te controleren. Je moet wel op het slecht leesbare stempeltje kijken, want het is niet toegestaan een pak melk te openen om even aan de inhoud te ruiken. En die heerlijke verpakte biefstukjes zijn dan wel zichtbaar achter het plastic, maar dat spul is zo opgepimpt dat het weken een gezond lijkend kleurtje houdt.

Binnenkort heb je je ogen ook niet meer nodig. Stel je koopt dat verpakte stukje vlees bij de AH en je scant de streepjescode met je mobieltje. Denk nou niet dat je mobieltje kapot is als-ie geen bedrag registreert. Nee, laat het vlees liggen, want het is bedorven.
Dat wordt mogelijk dankzij een slimme streepjescode die in Amerika is bedacht. De code is gemaakt van inkt die reageert op bederfelijke stoffen. De streepjescode verkleurt van zwart naar rood en is niet meer waarneembaar voor een scan. Niks ruiken en zelfs met je ogen dicht weet je nu dat je rotte waar hebt aangetroffen.

Nu er zoveel zaken zijn, waarbij ons eigen gezond verstand te kort schiet om mogelijke missers waar te nemen, zou het aardig zijn als de technologie ons op meerdere terreinen uit de brand kan helpen.
Je ziet een reclame waar een autofabrikant de zuinigste auto aanbiedt. Je scant de boodschap met je mobieltje en op de display verschijnt: “je reinste gelul“. Dat scheelt een hoop klachten bij de Reclame Code Commissie.
Of je staat voor een bank, voornemens je spaargeld er te deponeren. Je scant het logo op de voordeur en op je mobieltje verschijnt de waarschuwing “schendt de code Tabaksblat“.

De vraag is alleen nog: hoe scan je de technologie op betrouwbaarheid?

Geef een reactie

Wie betaalt de loodgieter?

Wie betaalt de loodgieter?

Hoewel er een WOB is (wet openbaarheid bestuur) en transparantie tot de ambities van dit kabinet behoort, blijkt sommige informatie louter door lekken naar buiten te komen. Of door doortastend journalistiek werk. Het is maar hoe je dat ziet, want hoe weet een journalist waar-ie naar zoeken moet en hoe weet-ie dan precies dat document te vinden die tot een onthullend artikel leidt?
Het lijkt de eerste anderhalve maand van dit jaar wel of de hoeveelheid lekken toenemen alsof het hele buizenstelsel van het kabinet naar de ratsmodee is.

Zeven stuks, dat is een gemiddelde van ruim 4 per maand. In 2008 lag dat gemiddelde op 0,4 en in 2007, het eerste jaar van dit kabinet, op 0,3 per maand. Waarom loopt het nu ineens zo op? Toeval of doen journalisten beter werk? Of zijn sommige ambtenaren het kabinet beu? Het kan ook zijn dat onder de druk van een paar netelige kwesties (kredietcrisis, Irak-onderzoek) er intern wat los begint te raken. En wie betaalt eigenlijk de loodgieter, die de lekkende leidingen moet onderhouden?

Ik heb geen verstand van dat soort zaken, maar er is vast een deskundige in de zaal die daar nadere informatie kan lekken. Ondertussen hier de lek-statisitieken van dit kabinet.

2009:
7 februari -Voor de 2e keer is de Volkskrant gewezen op een documentje van de Kamer van Koophandel betreffende belasting-sluiproutes, die vanuit paleis Noordeinde worden georganiseerd.
6 februari – RTL nieuws heeft de 20 grootste probleemwijken opgeduikeld.
5 februari – Wie het gedaan heeft weet niemand, maar vertrouwelijke informatie van de Nederlandse vertegenwoordiging op Aruba doorgespeeld aan de Arubaanse regering. Staatssecretaris Bijleveld gaat op zoek naar het lek.
31 januari – De eerste keer dat De Volkskrant de archieven van de KvK opengooit en vermoed dat het koninklijk huis een geheel eigen belastingmoraal er op na houdt.
31 januari – Het VPRO-porgramma Argos onthult een geheim ambtelijk document waarin de ambtenaren van Vrom uitleggen hoe ze onder een Kamermotie uit kunnen komen, om havencontainers op giftige goedjes te controleren.
23 januari – Geheel onbedoeld wordt een beveiligingsscenario van het ministerie van Defensie bij het huisvuil aangetroffen.
17 januari – Het NRC komt met de inmiddels beruchte Irak-memo.

2008:
september – RTL nieuws heeft (alweer) de Miljoenennota te pakken.
15 juli – Een stuk van één van de adviesorganen van de regering, het Planbureau voor de Leefomgeving, lekt uit. De Milieubalans 2008 en leidt tot kamervragen.
11 juni – Commotie over een uitgelekte brief van minister Klink over de donorregistratie.
2 mei – Minister Hirsch Ballin staat voor schut omdat een brief van hem per ongeluk op internet terecht is gekomen. De CDA-minister pleit daarin voor uitbreiding van het verbod op godslastering. Coalitiepartner PvdA wil juist af van het verbod.
29 januari – het NRC weet de hand te leggen op een nog geheim rapport uit 2007 van de VWA (Voedsel- en Waren Autoriteit), waarin wordt gemeld dat de vleessector onvoldoende gecontroleerd kan worden. Minister Verburg wil op zoek naar het lek.

2007:
20 oktober – Een advies van generaal Berlijn over de troepensterkte in Uruzgan lekt uit.
15 september – RTL nieuws vestigt traditie met opduikelen Prinsjesdag-stukken.
20 juni – Minister Donner krijgt het even lastig als de kabinetsplannen over de ontslagvergoedingen (gouden handdruk) uitlekken.
16 januari – Telt eigenlijk niet mee voor dit kabinet, maar Balkenende III nog een lek mee: een gedragscode voor militairen. Naar aanleiding van een paar incidenten in uitgaansgelegenheden waar militairen bij betrokken waren.

Mocht u in dit overzicht nog wat missen: lek het door in de reacties a.u.b.

Geef een reactie

Van keurmerk tot kwaliteit

Van keurmerk tot kwaliteit We moeten eens af van allerlei keurmerken. Het wordt tijd voor kwaliteit.
Bijna iedereen denkt het, bijna niemand durft het te zeggen. De organisaties die keurmerken verstrekken zullen het nooit zeggen, evenals de kwaliteitsmanagers- en medewerkers die op de loonlijst staan van menig zorg- en welzijn leverende instelling.
De overige medewerkers zeggen er nauwelijks iets van, omdat ze voorgehouden is dat het keurmerk garant zal staan voor het binnenslepen van subsidies en vergoedingen, ofwel hun eigen werkgelegenheid.
Het is overigens niet waar dat het ontbreken van een keurmerk of certificaat leidt tot stopzetting van die subsidies en vergoedingen.

Het aantal instellingen dat het keurmerk (of certificaat) in de wacht sleept, groeit met de dag. Er wordt hard gewerkt aan kwaliteit zou je dus kunnen zeggen. Helaas schiet de echte kwaliteit er een beetje bij in. Veel geld en energie wordt gestoken in de papieren, c.q. digitale kwaliteit. Protocollen, richtlijnen, werkinstructies en gedragscodes staan keurig in kwaliteitshandboeken. Als de certificerende instantie ziet dat er heel wat van die stukken zijn en bovendien te horen krijgt dat er minstens één functionaris is die de documenten op orde houdt en actualiseert, dan heeft men het keurmerk al binnen.

Loopt er echter een overheidsinspecteur binnen, zal die snel zien dat er wel een uitstekende nota “cliënt centraal” is, maar dat de “zweedse band” de cliënt centraal vastketent aan de rolstoel. Inspecteert de brandweer de veiligheid, zal die constateren dat er een prima ontruimingsplan aanwezig is, maar dat in te veel gevallen de medewerkers niet weten hoe ze bij een ontruiming te werk moeten gaan. Komt de Keuringsdienst van Waren langs, blijkt er een prachtboek keuken- en hygiëneregels te zijn, maar één vinger achter een fornuis en de inspecteur is uren bezig zich los te worstelen van het opgehoopte vet.

Zowel een bestuurder van een verzorgingstehuis als een onderzoeker van de Erasmus Universiteit zijn het er over eens dat er een aardig gat zit tussen de kwaliteit op papier en de kwaliteit op de werkvloer. Zij stellen dat er te weinig wordt uitgegaan van de noden, behoeften en wensen van de cliënten zelf. Nu is er een protocol dat beschrijft hoe je die in beeld kunt krijgen. Aan de andere kant is er echter beperkt geld en personeel om de zorg voor de volle honderd procent aan te passen aan die noden, behoeften en wensen.

Het personeelstekort is tevens de reden waarom werkers in de zorg weinig aandacht besteden aan bepaalde protocollen en richtlijnen. Ze denken op de eerste plaats aan de directe verzorging en het contact met hun cliënten en vergeten dat het ook in het belang van de cliënt is, bij een eventuele brand de mensen goed en snel naar buiten te krijgen. En, natuurlijk, het is leuk als een familielid zelf gebakken taart voor heel de afdeling meeneemt. Maar controleer je die niet op de kwaliteit en je hebt een week lang diarree op de afdeling dan smullen daar de kranten weer van. Zowel van die diarree als die media-aandacht, wordt een cliënt niet beter.

Genoeg managers in de zorg beseffen dat tal van kwaliteitsnormen niet goed tussen de oren van hun medewerkers zitten. Zij zoeken, dan hun heil in externe bureaus en trainers die met verbetertrajecten aan de slag gaan. Ook duur en het rendement is laag. Een paar middagen op cursus, de zoveelste map met richtlijnen mee en de volgende dag is het weer rennen en vliegen geblazen, zodat het sneller wegzakt dan het is geïmplementeerd.
Hoe moet het dan wel?

Om te beginnen hoeft niet elk detail in een protocol te worden beschreven. Men moet ophouden, terwille van het certificaat, het kwaliteitshandboek zo groot als drie dikke telefoongidsen te maken.
En dan: het certificaat, het keurmerk, moet men pas afgeven als er ook daadwerkelijk volgens de nog resterende protocollen wordt gewerkt. Er staan genoeg regels in die zin hebben. Die moeten dan ook worden uitgevoerd.

Op de opleidingen moet ook flink wat aandacht aan het begrip kwaliteit worden gegeven. Waarom leren medewerkers, overigens tot hun opluchting, pas op een bedrijfstraining hoe ze een zieke en lastige cliënt naar tevredenheid kunnen helpen?
Tot slot: er is veel tijd gaan zitten in het maken van al die kwaliteitsnormen. Dat had anders gekund. Stap voor stap. Is er een protocolletje klaar? Oefenen met het personeel. Zit het dan tussen de oren, op naar de volgende. Het wordt wat dat betreft tijd voor een inhaalslag. Eerst de kwaliteit zelf, dan komt dat keurmerk vanzelf wel.

Geef een reactie

Mahsro bijna dodelijk

Mahsro bijna dodelijk Het mahsro-effect veroorzaakte bijna een sterfgeval. In de Uri Gellershow liet een dame zich opsluiten in een volle watertank. Ze meende het cijferslot te kunnen kraken, maar kon niet op de code komen en moest door de opnameleiding worden gered.

Mahsro, wat is dat ook alweer? Het staat voor Mijn Arme Harde Schijf Raakt Overbelast. De term werd op de oude versie van dit weblog geïntroduceerd. Als geintje natuurlijk, maar later bleek het serieus genomen te worden in de ITC-wereld. Althans, volgens een journalist die het met Google had opgepikt.

Mahsro staat voor de vele codes die we gebruiken en niet meer te onthouden zijn. Bij mijzelf valt het nog mee: vorig jaar nog maar 16 codes, nu al weer 24: zes codes op mijn werk en privé zo'n achttien stuks. Van pincodes tot toegangscodes in de virtuele wereld. En dan zwijgen we maar over de in zwang geraakte gedragscodes op werk en in de openbare ruimte.

Meer dan 6 of 7 kan een normaal mens niet onthouden. De mevrouw die kopje onder ging, meende niet normaal te zijn, maar paranormaal begaafd. Ik weet niet wat er door haar hoofd ging. Het lijkt er sterk op dat er allerlei codes door haar koppie gingen, maar die ene die ze nodig had kwam niet bovendrijven. Typisch gevalletje mahsro.

Heeft uw gezondheid al te lijden onder het mahsro-effect?

Geef een reactie

Burgerservice en kinderziekten

Burgerservice en kinderziekten Vandaag behandelt de 2e Kamer een wetswijziging over het gebruik van het BSN (Burger Servicenummer) bij elektronische informatieuitwisseling in de zorg, ofwel het EPD (Elektronisch Patiënten Dossier).
Verschillende overheidsdiensten kunnen met behulp van uw BSN al gegevens uitwisselen. Het CWI, de Belastingdienst, de AIVD en gemeenten geven uw werkgelegenheid, inkomen, staatsgevaarlijke activiteiten en gegevens over uw domicilie al aan elkaar door. Onder strikte voorwaarden natuurlijk.

In de zorg kunnen ziekenhuizen en zorgverzekeraars al bepaalde informatie over uw gezondheid uitwisselen.
Het EPD zou dit jaar volledig ingevoerd moeten zijn, maar een aantal kinderziekten houden zo hardnekkig stand, dat het nog maar de vraag is of we ooit een goed werkend en vooral veilig EPD zullen krijgen.

Veel huisartsen en ziekenhuizen denken er voor het einde van dit jaar nog niet klaar voor te zijn. En als netwerken van ziekenhuizen niet bestand blijken tegen vervelende virussen, dan valt er nog heel wat dicht te timmeren. Hoewel sommige deskundigen menen dat een 110% veilig EPD niet mogelijk is.

U heeft de mogelijkheid deelname aan het EPD te weigeren. Maar ook het indienen van een bezwaar gaat nog steeds niet vlekkeloos en kost onnodig veel moeite.

De verantwoordelijke minister Klink meent dat ondanks de kinderziekten het geen enkele bezwaar is het EPD op volle kracht in te voeren. Hopelijk denkt de 2e Kamer er nu anders over en wordt er minstens een flinke pauze ingelast.

Zie ook het NRC met tien vragen over het EPD en een eerder artikel hier.

Geef een reactie

De bouw: geen fraude, wel chantage?

De bouw: geen fraude, wel chantage? Drie opmerkelijke getuigenissen in het AD van 14 januari uit de nu fraudeloze(?) bouwwereld.

1. De projectleider van het IJburgcollege in Amsterdam vertelt dat er een inschrijfvergoeding is gegeven aan de deelnemers in de aanbesteding, omdat hij bang is niet snel een goede aannemer te kunnen vinden.
2. Een medewerker van Staatsbosbeheer verzucht dat men zich gedwongen zag tot het beloven van een rekenvergoeding, want vier weken na de bekendmaking van de aanbesteding, had er nog geen aannemer gereageerd. Nu die rekenvergoeding wordt betaald, zijn er ineens wel inschrijvers.
3. De voorzitter van de Regieraad Bouw, mocht deze week de Leidraad Aanbestedingen overhandigen aan minister Van Der Hoeven. Hij is tevreden over de veranderende mentaliteit in de bouwwereld en zegt: “Ik ben er niet bij als drie bouwers op de tennisbaan met elkaar praten, maar dat is iets anders dan het idee dat de bouw nog steeds compleet corrupt zou zijn“.

In 2002 bevestigde een parlementaire enquêtecommissie de informatie van klokkenluider Ad Bos dat prijsafspraken, handje klap met ambtenaren en omkoperij de dagelijkse gewoonte in de bouwwereld was. De bouwfraude kon worden bijgeschreven in het lijstje kenmerkende nederlandse cultuuraspecten (zie ook het dossier bouwfraude van het NRC).

Van schade en schande geen baksteen wijzer geworden, moest het constructieve circuit in 2004 opnieuw afscheid nemen van frauduleuze medewerkers en stromannen.
Een gewaarschuwd mens telt voor twee. In de bouwwereld staat twee voor twee jaar, want in 2006 werden nog eens wat malversaties ontdekt.

Gezien de tweejaarlijkse cyclus leek het de Nma (Nederlandse Mededingingsautoriteti) verstandig de boel in 2008 door te lichten middels een eigen enquête. Gewoon wat rondvragen. Ongeveer vijf procent van de ondervraagde opdrachtgevers en aannemers werd nog steeds benaderd voor illegale afspraken. Een kwart van de bedrijven meende dat de concurrentie oneerlijk handelde.

Uit de getuigenissen die we in het AD lezen, kunnen we concluderen dat de bouwwereld wellicht andere wegen heeft gevonden om het hoofd boven water te houden. Geen schaduwboekhoudingen meer, geen omkoperij. Gewoon niet ingaan op aanbestedingen tot de opdrachtgever over de brug komt met rekenvergoedingen.

Dat riekt naar chantage. Geen vergoeding? Geen inschrijving.
Als geen enkele aannemer reageert, kunnen de opdrachtgevers de realisatie van hun projecten wel op hun buik schrijven. Geen scholen, geen woningen, geen kantoren.
Ligt een deel van de bouwprojecten eigenlijk wel stil vanwege de kredietcrisis, begin je je af te vragen.

De rekenvergoeding werd vroeger gegeven voor de kosten die gemaakt werden bij het opstellen van een offerte. Aangezien met die vergoeding ook flink werd gerommeld en zo'n vergoeding natuurlijk geen garanties kon bieden voor een kwalitatief goed en procesmatig juist verlopen gevolg, werd de rekenvergoeding in de ban gedaan.

Wat nog wel mag, is een vergoeding geven als de offerte niet alleen met calculatie van de kosten, maar ook met een compleet ontwerp moet worden ingeleverd. Voor een ontwerp moet een aannemer een architect aan het werk zetten en dat kost al gauw wat meer dan een simpele calculatie.
In de Leidraad Aanbestedingen van de Regieraad Bouw, een minitieus uitgewerkte gedragscode, is de ontwerpvergoeding dan ook overeind gebleven.

Hoewel de calculatiekosten gewoon tot het bedrijfsrisico behoren en een normaal functionerend bedrijf daar rekening mee houdt in de bedrijfsvoering, is het wonderlijk dat de bouwwereld tot chantagepraktijken overgaat om die schamele vergoeding af te dwingen. Daar kunnen twee redenen voor zijn.

1. De macht der gewoonte: gewend aan malafide gedrag. Dat verander je niet in zes jaar tijd. Sommige mensen hebben daar een heel leven voor nodig.
2. De economische crisis. Het gaat nu even niet zo lekker, dus tellen ook de kleine bedragen. Men heeft deze creatieve handelswijze gevonden om toch uit de kosten te geraken.

Hoe dan ook, het is wel opvallend dat de bouwwereld deze aanpak heeft gevonden. Hoe komen ze er op? Dat zal toch niet op die tennisbaan zijn, waar de voorzitter van de Regieraad Bouw geen zicht op heeft?

Geef een reactie

Vrijheid van wetenschapsbeoefening

Vrijheid van wetenschapsbeoefening De KNAW (Koninklijke Nederlandse Akademie van Wetenschappen) heeft een brief naar minister Plasterk gestuurd en hem er op gewezen dat de regering de vrijheid van wetenschapsbeoefening ernstig beknot. Da's niet goed voor de wetenschap en ook niet voor de reputatie van het Nederlandse wetensschappelijke onderzoek en daarmee, zo stelt de KNAW, Nederland zelf. Dit land behoort een gastvrij land te zijn voor wetenschap en wetenschappelijke onderzoekers (zie ook de brief zelf, pdf-document).

Het gaat hier om de uitvoering van VN-resolutie 1737, die alle mogelijke middelen beoogt om Iran te dwingen tot ontmanteling van alle nucleaire activiteiten.
Onderdeel daarvan is een boycot van Iraanse studenten en wetenschappers. Die komen er hier niet in. Dat wil zeggen: voor een heel lijstje opleidingen en onderzoeken geldt dat daar Iraniërs hun neus niet mogen insteken.

In juni vorig jaar werd de oorspronkelijke sanctieregeling gewijzigd en maakte de regering bekend welke opleidingen op slot gingen (zie de nieuwe regeling, ook een pdf-je, via ikregeer.nl).
Uit de brief van de KNAW valt op te maken dat de verenigde wetenschappers vinden dat de overheid in al haar waakzaamheid te ver doorschiet.

Netelige kwestie? In Iran is een mafkees aan de leiding die de rest van de wereld piepelt met nucleaire pesterijtjes. Al enige tijd speelt zich het inmiddels bekende toneel af. Het zogenaamde vrije westen wenst het alleenrecht te hebben op nucleaire middelen. Van kerncentrales tot kernwapens en wat er al zo meer aan radioactiviteit noodzakelijk wordt geacht.
Elk land dat niet binnen de opvattingen van dat vrije westen valt, wordt bij de fabricage van het eerste de beste röntgenapparaat al verdacht van productie van atoomwapens.

Nog los van het feit dat Nederland zich in deze kwestie net zo laat meeslepen als destijds bij Irak, is het niet zo'n beste zet studenten te weigeren. Behalve een mooi vak kunnen ze toch ook onze democratische principes leren kennen. En wat die nucleaire kennis betreft: Nederland kent toch alleen vreedzame toepassingen? Dan is het wel zo aardig en misschien zinvoller als Iraanse studenten onze democratische opvattingen en vreedzame nucleariteit meenemen naar huis.

Vergeef me die naïeve opstelling, maar wat mij betreft had de KNAW wel een wat pittiger toontje aan kunnen slaan in hun brief aan Plasterk.

Geef een reactie

Paus valt van geloof?

Paus valt van geloof?

Wordt 2009 het jaar van de verandering? Alle hoop is wat dat betreft gevestigd op Obama's change, maar wat dacht u van de paus?

Tijdens zijn nieuwjaarsmis riep hij op tot een aanpak van de wereldwijde armoede. Dat is op zich geen nieuws. Wel nieuw is dat hij de oplossing ziet in globalisering, “mits plaats wordt gemaakt voor een gemeenschappelijke ethische code”.

Let op het woord “gemeenschappelijke”. De paus ziet in dat eeuwenlange christianisering een doodlopend eenrichtingsweggetje is.
Al dat werk van missionarissen, jaarlijkse pauselijke oproepen, het al dan niet met geweld opleggen van tien geboden en wat er verder zo te pas kwam bij de evangelisatie van de aardbol heeft de armoede er niet minder op gemaakt.
De christelijke ethiek is mooi op papier maar het werkt in de praktijk niet echt. Dus zoekt de paus nu een meer gemeenschappelijke ethische code.

Onder gemeenschappelijk mag je toch verstaan dat al wat in de globale gemeenschap rondzingt meetelt. Christelijke ethiek kan een bijdrage zijn, maar als dat niet voldoende blijkt, wordt het tijd de ethiek van anderen erbij te betrekken. Of, zoals de paus zei: “Wat de armoedebestrijding echter wezenlijk nodig heeft zijn mannen en vrouwen die op broederlijke wijze leven en ‘mensen, gezinnen en gemeenschappen bijstaan op hun weg naar een authentieke, humane ontwikkeling‘.

Nu hebben de meeste nieuwjaarstoespraken een hoog orakelgehalte. Hoe moet je de gezegende woorden duiden? Valt de paus nu van zijn geloof en zoekt hij nu de authenticiteit en humaniteit van niet-christenen om tot een gemeenschappelijke aanpak van de armoede te komen?

Helaas, dat valt wat tegen. Het oerchristelijke “gaat heen en vermenigvuldigt u” ziet de paus nog steeds als een goede bijdrage aan het wegwerken van de ellende. Het gezin de hoeksteen van de samenleving en de strijd aanbinden met het hedendaagse Sodom en Gomorra.

De paus stelt zijn katholieke grenzen aan authenticiteit en humaniteit. Zo zal in Vaticaanstad niet langer de Italiaanse wetgeving zonder meer worden overgenomen, maar getoetst worden aan rooms-katholieke principes.
Logisch, want nu er een versoepeling van het euthanasieverbod dreigt te komen, vreest de paus natuurlijk dat de terugkeer van Jezus op aarde in gevaar komt.

De “gemeenschappelijke ethische code” die de paus voor ogen heeft, zal zeker getoetst worden aan zijn eigen Codex luis Anonymi en de vele encyclieken waarmee hij de wereld maakbaar wil maken gedurende zijn regeerperiode.

Het jaar van de verandering komt niet uit katholieke hoek.

Geef een reactie

Digitaal 2009

Digitaal 2009

Een paar voorspellingen voor het nieuwe jaar zullen zeker uitkomen. Zo zal 2009 zeker veel digitaler zijn dan 2008. Het scheelt niet veel meer of het aantal ouderwetse, analoge contacten tussen mensen zal alleen voortbestaan als ICT'ers en hun opdrachtgevers een gebiedje over het hoofd hebben gezien en dat nog niet in bits-and-bytes hebben gevangen.

Op de drempel van de tijd namen twee initiatieven hun nieuwjaarsduik in de digitaliteit. Oudejaarsdag werd de eerste gezongen nieuwskrant gelanceerd. Nijmegenaar Marc de Koninck is daarmee de eerste digitale minstreel in Nederland. De liedjeskrant presenteert zich als het jongste nieuwsmedium van Nederland en wil nieuws, achtergronden, commentaren en lifestyle-trends in liedvorm brengen.

Nu is nieuws iets teveel gezongen. De eerste muzikale publicaties zijn meer het soort liedjes dat je in oudejaarsaconferences tegen kan komen. Opsomming van bekende feitjes in commentaarvorm. De stijl doet wat gedateerd aan: een enigszins zing-zeggende wijze die doet denken aan Seth Gaaikema, Peter Blanker of Louis Davids. Het kan wel wat scherper en de muzikale begeleiding klinkt mij teveel als digitaal plastic. Maar dat is een kwestie van smaak. Het is een leuk initiatief en wie weet hoe de liedjeskrant zich zal ontwikkelen.

Marc de Koninck is ex-Hagenees en dat brengt me op het tweede digitale initiatief. Het eerste digitale burgerinitiatief van 2009 is een feit. Het Haagse gemeenteraadslid en weblogger David Rietveld en zijn collega Arno Bonte (Rotterdam) willen via petities.nl genoeg handtekeningen verzamelen om particulier vuurwerk te verbieden en voortaan alleen professioneel vuurwerk toe te staan.

De handtekeningen onder burgerinitiatieven waren tot nu toe alleen geldig als ze op papier werden ingeleverd bij de overheid. Vanaf 1 januari tellen ook digitale handtekeningen mee. Om mogelijke fraude te achterhalen kan steekproefsgewijs aan ondertekenaars gevraagd worden alsnog een analoge handtekening in te leveren.

We gaan in 2009 nog digitaler worden. Hoe lang zal het duren voor de burger zijn pas verworven burgerserienummer nergens meer hoeft op te schrijven en we in de dataservers van overheden, banken, ziekenhuizen, verzekeraars en de supermarkt alleen nog als enen en nullen worden geïdentificeerd?

En maar hopen dat de bits-and-bytes onlosmakelijk bij elkaar horen, want stel je voor dat de enen en de nullen ooit van elkaar gescheiden worden.

Geef een reactie