Verwarde mannen.

Verwarde man De Alphenaar die zaterdag 9 april een bloedbad aanrichtte in een winkelcentrum, is een extreme uitzondering op het aantal verwarde mannen, die voor aardig wat onrust in de samenleving zorgen. De definitie “verwarde man” is misschien niet van toepassing op de Alphenaar, omdat tot nu toe nog geen motief bekend is. Hoewel er, na eerste onderzoek, geen aanwijzingen voor zijn, zou het wel een doordachte en geplande actie geweest kunnen zijn.

Maar laten we er vooralsnog vanuit gaan, dat zal blijken dat het wel om een verwarde man gaat. Een definitie die ook voor Karst Tates gold, ook al zou hij gezegd hebben het koningshuis te willen treffen. De verwarde mannen dus. Mensen waar een steekje aan los zit. Lieden die de draad kwijt zijn. Ze zijn vaak verstikt geraakt in hun eigen breiwerkje, waarmee ze een onwerkelijk wereldje in elkaar hebben geflanst.

Dit jaar haalden 28 verwarde mannen het nieuws. Slechts drie vrouwen haalden de pers. Daarbij vielen 28 gewonden en 10 doden (inclusief enkele daders). De meesten vielen dus in Alphen aan de Rijn: 17 gewonden en 7 doden. Een overzicht van deze sinistere actualiteiten in dit exceldocument, met links naar de nieuwsberichten.
De gemiddelde leeftijd is 38 jaar. Ter herinnering: ook Karst Tates was 38 toen hij in Apeldoorn dood en verderf zaaide. De meeste verwarde mannen van dit jaar, zijn tussen de 30 en 40 jaar. Zou hen de midlife crisis teveel zijn geworden?

De Alphenaar was 24 en niet alleen daarom een uitzondering. Bij de meeste ongelukkige acties van verwarde mannen, blijkt er wel een aanwijsbaar motief en blijft het geweld beperkt tot hoogstens wat materiële schade.
De meeste motieven betreffen verstoorde relaties met partners, buren of overheden. In de meeste gevallen stonden de verwarde mannen al als zodanig bekend bij familie, vrienden of GGZ-instellingen. Voor hen was het geen verrassing dat hun verwarde man een keer door het lint ging.

Verwarde mensen zijn niet uitzonderlijk. Eén op de 10.000 mensen maakt voor het eerst een psychose mee. Dat komt dus neer op 1668 duidelijk verwarde mensen. Stel dat een psychose tot gewelddadigheid kan leiden, dan is dat hooguit 84 keer per jaar waar. Altijd teveel, maar niet meteen een reden voor de overheid om er peperdure onderzoeken tegenaan te gooien om uit te vogelen of die paar gevallen voorkomen kunnen worden. Een enigszins hypocriete opstelling, want de overheid is wel bereid er miljoenen tegenaan te kwakken, om het aantal verkeersdoden terug te dringen. Het vorige kabinet had een streefcijfer: van 720 in 2007 maar slechts 500 verkeersdoden in 2020.

Dat zijn er nog altijd meer dan het aantal slachtoffers, die aan acties van verwarde mannen overlijden, dus dat mag wat meer kosten. Maar de stelling dat drama’s zoals in Alphen aan de Rijn niet te voorkomen zijn, is uiterst speculatief, omdat dure preventie- en behandelmethoden in de GGZ niet van de grond komen, dankzij de bezuinigingen in die sector.
En als een enkel drama dan nòg niet te voorkomen valt, dan zou het wel slachtoffers schelen, als het een 24-jarige sukkel onmogelijk wordt gemaakt aan een zwaar wapen als een mitrailleur te komen.

De defintitie “verwarde man” mag ook wel eens herzien worden. Laten we afspreken dat iedereen die naar de wapens grijpt, of laat grijpen, verwarde mannen zijn. Op hen kan dan de Nederlandse wetgeving worden toegepast dat iedere verwarde, die een gevaar voor zichzelf of zijn omgeving is, gedwongen opgenomen kan worden in een GGZ-instelling. Hoeveel onrust zou dat voorkomen?
(Sprak een verwarde man).

Geef een reactie

Sint Hacker.

St. Hacker Goed nieuws voor Wikileaks- en Anonymousactivisten? Het Vaticaan verklaart de hacker heilig. In het clubblaadje van het Vaticaan schrijft een priester over de overeenkomsten tussen christelijke principes en hackersethiek. Hackers zijn, net als christenen, niet uit op eigen belang, maar zijn er op uit om kennis en creativiteit te delen.

Predikt de priester hier de digitale revolutie of zoekt hij hulp bij het kraken van de Bijbelcode? De bijbel staat al jaren in diverse vertalingen on-line, dus het moet voor en hacker een peulenschil zijn om uit te zoeken of de fantast Michael Drosnin gelijk heeft of niet. Deze journalist beweert dat de bijbel een code bevat, waarin onze toekomst verborgen ligt.

In het artikel op Webwereld, wordt ook herinnerd aan een verzuchting van de paus, dat christenen via de sociale media het geloof moeten verspreiden. Zouden hackers in plaats van kwaadaardige codes, heilige Trojaanse paardjes moeten installeren? Palm 58 bijvoorbeeld? Breek hun (de ongelovigen) de tanden uit hun bek staat er in vers 7. Om je maar te waarschuwen voor de verschrikkingen die een ongelovige kan overkomen.

Ongelovig of niet, hackers hebben natuurlijk wel dezelfde zendingsdrang, die we van veel gelovigen kennen. Er is wel een verschil. Als god echt bestaat, heeft zendingsdrang geen enkel nut. Ongeloof doet niets af aan dat bestaan. Zendingsdrang is niet meer dan het opdringen van een levensstijl. Er zijn blijkbaar fanatiekelingen die niet geloven dat Jezus echt aan het kruis is gespijkerd om alle zonde op zich te nemen, zoals dat ook in de bijbel staat. Die fanatiekelingen lezen dat wel, maar weigeren het te accepteren en klampen zich vast aan alle wraakzuchtige passages, waarin de ongelovige wordt gegeseld. Op aarde of in de hel.

Hackers geloven maar in één hel. Die hier op aarde. En ja, ook zij zijn met enige zendingsdrang besmet. Wikileaks openbaart gewoon wat documenten. Natuurlijk willen ze ermee aantonen dat er meer is tussen de hemel en aarde, dan sommige overheden ons willen doen geloven. Maar ze laten het oordeel toch vooral aan onszelf over.
Zou de paus blij zijn dat het Vaticaan, mede dankzij hakcers, zich van zijn dwalingen kan genezen? Als dat inzicht louter aan hackers te danken is, dan is een heiligverklaring wel op zijn plaats.

Geef een reactie

Kunst brainstorm.

Dali Denken is al een hele kunst, nu mag je ook nadenken over kunst. En dan niet piekeren over bezuinigingen, maar over de kansen die de crisis ook schijnt te bieden.

Vanaf morgen kun je jouw ideeën kwijt over vernieuwingen in de kunstwereld. Kan cultuur blijven bloeien bij een nieuw soort financiering? Geen subsidies maar, mecanaten? En moeten de kunsten niet op een andere manier in de markt worden gezet? Hoe blijven kunst en cultuur de creatieve motor van het land, vragen de initiatiefnemers van KoersKunst zich af (meer in De Volkskrant).

Om antwoorden te vinden, wordt er een landelijke brainstorm opgezet. Iedereen mag zijn ideeën spuien. De besten worden vanaf 8 april on-line gezet op KoersKunst.nl.
Het blijkt een initiatief van Johan Idema, adviseur van culturele instellingen bij Lagroup, een adviesbureau voor de vrije tijds- en cultuursector. De Volkskrant en de Avro verzorgen de media-aandacht. En natuurlijk wordt het niet uit de rijkskas gesubsidieerd, maar dragen drie fondsen bij in de kosten.

Het hele concept lijkt vooral te moeten gaan over hoe je meer publiek naar een symfonieorkest, een museum of een theater krijgt. Bijvoorbeeld door het publiek een van de violen te laten adopteren, met een direct twitterlijntje naar de bespeler ervan. Of beeldhouwers die hun atelier openstellen door er een webcam in te hangen, zodat je ze elk gewenst moment kan volgen. Het liefst met de mogelijkheid een ideetje aan te dragen hoe de kunstenaar zijn beeld kan vernieuwen. Zoiets.

Zou het ook mogen gaan over hoe kunst vooral vrij blijft? Of over meer geld naar vernieuwende kunst?

Geef een reactie

Weldadigheid wordt werelderfgoed.

Veenhuizen Het heeft het kabinet behaagt de tuigdorpen voor te dragen voor de lijst van Werelderfgoederen. Waarmee weldadigheid wordt weggezet als museumstuk. Het gaat, onder andere, om pittoreske huisjes, opgetuigd met spreuken als ‘Werken is leven’, ‘Hou en trouw’ en ‘Helpt elkander’.

Bestaan die dan? Jazeker, in Veenhuizen bijvoorbeeld. Overblijfselen van de Maatschappij van Weldadigheid. Een 19e eeuwse club die met hulp van rijksoverheid grond kocht in Drenthe, met de bedoeling arme stadsgezinnen aan den landarbeid te krijgen. Het hoger doel was het stichten van een vreugdevolle arbeidsmoraal in de koppies van de sloebers. Dat werd een proefkolonie genoemd. Ook werd er een strafkolonie gebouwd voor de bedelaars en landlopers, waar ook de versbakken kolonisten mochten verblijven, als ze de wet overtraden. De toenmalige comazuipers en kroegvechters konden rekenen op een verblijf in de strafkolonie.

De club bestaat al lang niet meer, de huisjes, delen van de strafkampen en stukjes landgoed nog wel. Deze relikwieën van weldadigheid dreigen te verpauperen, als ze niet goed onderhouden worden en dat wil het kabinet natuurlijk niet. Als het lukt zulks op de lijst van Werelderfgoederen van de Unesco te krijgen, dan verhoogt het de status. “De voordracht is een steun in de rug voor de verdere gebiedsontwikkeling van Frederiksoord en Veenhuizen”, juichen de burgemeesters van de voormalige tuigdorpen.

Gisteren werd de Tweede Kamer gisteren op de hoogte gesteld van de nominatie. Naast architectonische hoogstandjes als de Van Nellefabriek in Rotterdam en het Teylersgebouw in Haarlem, historische trots als de Nieuwe Hollandse Waterlinie, wordt er ook heel wat koloniaals voorgedragen. Het eiland Saba, het Plantagesysteem West Curaçao en de nederzettingen Veenhuizen, Frederiksoord en Wilhelminaoord van de Koloniën van Weldadigheid in Drenthe.

Nu moet het kabinet alleen nog alle belanghebbenden rond de tafel zien te krijgen, om over de bijkomende kosten te praten. Het zal iedereen bekend zijn dat de rijksoverheid niet in de weldadige positie verkeert, Neerlands stichtelijke historie met al teveel staatsteun overeind te houden. Maar in de brief aan de Kamer (pdf!) zet de verantwoordelijke staatssecretaris, Halbe Zijlstra, de deur op een kier. Samen met de eigenaren van het erfgoed zal hij nagaan of aanvulling van de financiën nodig zijn. Na dat overleg zal het Rijk een instandhoudingregime vastleggen.

Een paar regels later smijt hij dan de deur met een klap dicht. Hij heeft “alle vertrouwen in een goed verloop van deze afstemming met de medeoverheden en eigenaren”. De betrokken bestuurders (gemeenten, provincies) hebben al “uitgesproken een plaats op de Werelderfgoedlijst te ambiëren en de verantwoordelijkheid te willen nemen de erfgoederen in stand te houden”.
Die slotzin betekent natuurlijk dat de lokale overheid zelf maar moet zien hoe het allemaal wordt bekostigd. Op het Rijk hoeft men niet te rekenen, want die gaat flink korten op de lokale overheden.

De gedoogpartner van het kabinet zal ook niet blij zijn als het Rijk er wel geld in zou steken, tenzij het erfgoed beschikbaar komt als hedendaagse tuigdorpen. De VVD en het CDA hebben wat tegen dat idee, en dat hadden de christelijke partijen in de 19e eeuw ook, zij het om andere redenen. De christenbroeders zagen niets in de Maatschappij van Weldadigheid, omdat deze niet religieus was.
De VVD is natuurlijk om de bekende financiële redenen tegen.

Maar CDA en VVD zijn nu dus wel voor het in stand houden van de oude tuigdorpen. Dat kan met recht symboolpolitiek met diepgang worden genoemd. Ze moeten er niet aan denken dat bordjes met ‘Hou en trouw’ en ‘Werken is leven’ wegroesten. Veenhuizen als symbool van dat prachtige land, dat we terugkrijgen.

Geef een reactie

Internet is je buurman niet.

Buren Op zoek naar ander werk, lees ik wel wat meer dan alleen vacatures. Zo ook een artikel over werkgevers, die sollicitanten natrekken op het internet. Opvallende quote: “Gebruik als richtlijn dat je alleen vertelt wat je ook aan de buren zou vertellen. Dat is voor veel mensen een stuk minder dan dat ze nu op internet achterlaten”.

Het artikel op VKbanen, wijst er op dat alles dat je op het wereldwijde web slingert, tegen je gebruikt kan worden. Vandaar het advies op je, bijvoorbeeld, je weblog alleen zaken te zetten, die je ook met je buren deelt. Met mijn buren gaat de mededeelzaamheid niet verder dan een enkel goedemorgen of goedenavond. Dat moet dus geen probleem zijn. Ook niet voor al die twitteraars, die amper meer dan de groeten doen.
Maar stel je bent op zo’n goede voet met je buren, dat je rustig alles kan bespreken wat in je opkomt. Ik neem aan dat je dan wat voorzichtig moet zijn met dat advies. Dat geldt natuurlijk helemaal in het geval van burenruzie. Ik kan me één van de kandidaten voor de Blogparel herinneren, wiens relatie met de buren met een uitgebreid %$%$#@@#! verwoordde. Zou hij kans maken op een baan?

Natuurlijk is er ook voor zaken rond solliciteren een gedragscode bedacht. Helemaal bij de tijd, want de internetsporen achterhalen van een kandidaat zijn hierin geregeld. Nou ja, geregeld? In artikel 1.1 van die de sollicitatiecode staat: “De sollicitant en de arbeidsorganisatie zijn zich er van bewust dat beschikbare informatie van open bronnen, zoals internet en informatie via derden verkregen niet altijd betrouwbaar is”.
Dat lijkt me genoeg. Wie zich aan deze bepaling serieus neemt en toch het internet afstruint, zou elke gevonden informatie moeten controleren op de betrouwbaarheid en da’s een hoop extra werk. Doe het dan maar niet.

Toch blijken steeds meer werkgevers het niet te kunnen laten, volgens het VKbanen-artikel. Geen probleem, als het maar fatsoenlijk gebeurt en wel volgens artikel 3.2 van de sollicitatiecode: “Externe bemiddelingsbureaus en arbeidsorganisaties die gegevens van vacaturesites/internet halen, dienen bij gebruik hiervan in databases of voor bemiddelingsdoeleinden de betrokkene hiervan in kennis te stellen”.
Geen woord over werkgevers die zelf informatie over kandidaten bij elkaar zoeken. Weer zo’n lik-me-vestje code dus. Zou deze kritische noot nu een belemmering kunnen zijn, als ik een baantje bij de Nederlandse Vereniging voor Personeelsmanagement & Organisatieontwikkeling wil? Deze NVP heeft namelijk die sollicitatiecode opgesteld.

Het enige interessante in het artikel is de opmerking dat het mogelijk zou moeten zijn informatie weer van het internet te verwijderen. Dat is namelijk erg lastig. Op Europees niveau is er een wetsvoorstel in voorbereiding om dat eens goed te regelen. Elke organisatie die op de een of andere manier aan internetbeheer doet (hostingproviders, Google en andere zoekmachines) zouden verplicht moeten worden informatie te verwijderen als de opsteller daarvan er om vraagt. Het idee van het 'vergeetrecht' op internet kan wel op goedkeuring van de Eerste Kamer rekenen.

Je kan natuurlijk ook alle tips opvolgen die over het ‘ontgooglen’ te vinden zijn, maar de meeste adviseurs benadrukken wel dat je beter eerst goed kan nadenken voor je iets op het internet smijt. Dat lijkt mij een advies dat in alle situaties aan te bevelen is, maar dat is niet te doen. Wie denkt er nou bij alles eerst na? Zo zitten mensen niet in elkaar.
Wat mensen ook gemeen hebben met elkaar, is dat niemand het leuk vindt als er stiekem in zijn spulletjes wordt geneusd. Bij sollicitaties zou eigenlijk wettelijk geregeld moeten zijn dat internetonderzoek alleen met toestemming van de sollicitant is toegestaan. Ik geef toe dat niet te controleren is of een vacatureaanbieder zich daar ook aan houdt, maar mocht hij daar toch op betrapt worden dan is er tenminste een gang naar de rechter mogelijk om verhaal te halen.

Nog beter is natuurlijk dat niemand met anderen dingen uitspookt, die hijzelf ook niet wil ondergaan. En verder moeten we daar niet al te moeilijk over doen. Als ik vieze mopjes op het internet verspreidt, dan ben ik blijkbaar een vunzig type. Er zijn vast even vunzige werkgevers, die dat een aanbeveling vinden.

Geef een reactie

Weet Rutte wel wat werk is?

Werkeloosheid ‘Het was een korte ministerraad. Dat was ook zo gepland, omdat we vanmiddag bij elkaar komen (…) om met de ministers en de staatssecretarissen eens even stil te staan. (…). En ook even om in de relatieve rust van geen agenda even vooruit kijken naar het komende jaar. (…) We hebben beloofd om Nederland sterker uit de crisis te laten komen (…) in de kern samen te vatten als 'minder overheid, meer banen'.

Korte vergadering, even stilstaan, relatieve rust, zo omschreef MP Rutte de noeste arbeid van het kabinet, op 1 april de persconferentie na de ministerraad. De altijd goedlachse premier heeft 1 april natuurlijk aangegrepen, om ook eens een grap uit te halen. Dat wil zeggen: minder overheid, daar kun je wel op rekenen. Meer banen? Dat is dan de grap. Want meer banen, mag opgevat worden als meer werk, dus minder werkeloosheid. Dat zal niet hetzelfde blijken de komende jaren. Een greep uit het nieuws van de laatste tijd.

Het CBS zag de werkloosheid toenemen. In 2010 daalde die wel, maar was nog altijd hoger dan in 2009. Die daling zette in januari nog even door, maar in februari begon de werkloosheid weer te stijgen en zijn er 400.000 werklozen geturfd.
Ondertussen worden er nog steeds mensen ontslagen, omdat bedrijven nog steeds de gevolgen van de crisis ondervinden. Het gaat meestal om kleine aantallen. Een betonfabriek die 17 mensen ontslaat, een machinefabriek die er 11 loost of een bedrijf die medische apparatuur maakt, die er 14 aan de dijk zet.
En natuurlijk zijn er ook nog ziekenhuizen die in problemen zijn en hier en daar 100 banen geschrapt moeten worden.

Met dat begrip banen moeten we even oppassen. Meestal wordt bedoeld: full-time banen. Die worden niet altijd door evenveel mensen bezet. De Haagse bibliotheek sluit filialen en ontslaat 40 mensen, die 26 voltijdsbanen uitvoeren. Laten we er even vanuit gaan dat in de volgende voorbeelden een baan hetzelfde is al één werknemer. Dan krijgen we een beetje een beeld van de werkloosheid, die door de bezuinigingen veroorzaakt zal worden.

Bij de UWV moeten minstens 5000 banen weg. De gemeente Utrecht gaat 600 ambtenaren eruit gooien. De gemeente Den Haag gaat veel voortvarende te werk: 1000 banen minder in de ambtenarij. Den Bosch doet het kalm aan en schrapt 78 banen.
In het passend onderwijs verwacht men een verlies van 9000 banen. Een school in Den Haag moet nu al 80 leraren ontslaan. Bij de Rotterdamse Roteb vliegen er 200 gehandicapte medewerkers uit. Bij een Noord-Hollandse thuiszorgorganisatie is er een ontslagaanvrage voor 638 medewerkers in voorbereiding. In Den Helder komen 5 zwembadleraren op een droogje te staan.

Voeg al die mensen toe aan de werkloosheidscijfers van februari en we komen op 515.783 werklozen. In 2010 waren dat er nog 426.000 (in 2009: 377.000; in 2008: 300.000). En dan is dit gebaseerd op slechts een greep uit de aangekondigde bezuinigingsplannen van lokale overheden en organisaties.
Geen nood. Minister De Jager zei in februari dat het ontslag van al die ambtenaren een zege is voor de economie. Niet alleen een zuinige overheid draagt daar aan bij, maar wat dacht je van al die “goed opgeleide en waardevolle arbeidskrachten” die beschikbaar komen op de markt?
Dat is een al even leuke grap, als die van Rutte’s 1 aprilmop. Want dat werkt alleen als bedrijven en organisaties ophouden mensen te ontslaan.

Ik geloof niet dat Rutte weet wat werk is. Tenzij hij van bedrog werk maakt. Het kan nooit ‘meer banen’ zijn.

Geef een reactie

Leun op mij.

Leunen Het was gisteren een beetje rare dag in Den Haag. Het CDA had een zaaltje afgehuurd om een nieuwe ‘godfather’ te kiezen. De ruim 600 CDA-leden werden bij aankomst opgewacht door leden van de AOb (Algemene Onderwijsbond), die snoephartjes uitdeelden. Een actie tegen de bezuinigingen nog het passend onderwijs. De CDA-leden zijn blijkbaar om te kopen met snoep, want het congres stemde tegen die bezuinigingen.

Een stuk of vijftig jongeren hielden in het centrum van Den Haag een kussengevecht. Ik dacht eerst:goh, wat leuk. Jongeren die laten zien dat je een conflict ook met andere wapens uit kan vechten. Maar het ging nergens over, behalve over wat lol. Het was namelijk Wereld Kussengevechtdag.

Op het Plein verzamelden zich zo’n dertig mensen, die zich de Dwaze Kinderen noemen. Zij voeren actie tegen de slechte ouderenzorg. En met slechte zorg bedoelen ze niet alleen dat hun ouders of grootouders te weinig persoonlijke aandacht krijgen in het verzorgingstehuis, maar ook dat er maar wat aangerommeld wordt met de hygiëne, het eten, de medicatie en de veiligheid. Er wordt zelfs gesproken van mishandeling.

En ineens gebeurt er iets raars in mijn hoofd. Of het wat te maken heeft met die drukte in Den Haag, geen idee. Er dringt zich een liedje op en nu zeurt het al uren “kom maar hier en leun op mij” door mijn kop. Ken je dat liedje?
Het is een draak van een song. Bekend geworden van Ruth Jacott. Jaren geleden heb ik het zelf een keer gespeeld. Als grap op een feest. De zangers stak flink de draak met de draak en we zetten een fraai stukje ‘camp’ weg. Maar, nu komt het meest rare, ik vind dat nummer ook wel iets hebben. Iedereen om me heen verklaart me voor gek en begrijpt daar niets van. Nu zit ik te piekeren wat ik er dan wel zo aardig aan vind. Kan ik verdedigen waarom dat nummer wel iets heeft?

Het kan niet de tekst zijn. Te oppervlakkig, meer een wandtegelgedichtje. De melodie is ook niet spectaculair of bijzonder mooi. Er zit een verschrikkelijk ‘bruggetje’ in (en als je hart gerboken is…). De uitvoering is te schreeuwerig. Het zou meer ingetogen gebracht moeten worden. Zo’n benadering haalde Ruth Jacott bijna in een radiouitzending, begeleidt door een onbekend bandje (hier te zien en te beluisteren op Youtube). Alleen erger ik me aan dat vibrato van Jacott. En ook hier is het refrein te hard.

Het enige wat ik er aardig aan vindt is dat een wat luie, maar lekker lopende ‘drive’ heeft. Een goede baslijn en lekker lopend slagwerk. De gospelachtige samenzang in het refrein kan ik ook wel waarderen. Maar alles bij elkaar is het een sentimentele draak, die prima past in het rijtje nummers als ‘You never walk alone’ en ‘We are the champions’. De uitvoering van een coverbandje met de zanger van Bløf, is wel de manier om zo’n nummer te presenteren.

Misschien zijn er lezers die dat herkennen: je wordt overvallen door onverklaarbaar sentiment en ziet of hoort iets moois in een verder vreselijk stukje ‘camp’. Lelijk met een klein goud randje. Gooi het in de reacties en aan het eind van de komende week , presenteer ik hier jullie lijst van ‘Erg Verschrikkelijk Mooi”.

Geef een reactie

Eigen bijdrage tegen bezuinigingen.

Begrip De koopkracht is gedaald en toch hebben we iets meer uitgegeven, zegt het CBS. Mooi, zal Rutte denken, er is dus geen enkele reden op de bezuinigingen terug te komen.

Dan kunnen we twee dingen doen. De straat op en zeggen: rot op met je bezuinigingen. Het gaat alweer wat beter, dus handen af van onze bieb, zwembad, muziekvereniging en personeel. De laatste update van Rutte’s Onrust, laat zien dat per vandaag 70 procent van alle maatschappelijke onrust uit acties tegen de bezuinigingen bestaat. Vorig jaar was dat nog maar 47 procent. In de update van de onrustmonitor een overzicht van alle acties (exceldocument!).

Je kan ook zeggen: we zijn er nog niet, Rutte heeft groot gelijk. En het toch jammer vinden dat je kind niet meer naar schoolzwemmen kan. Of het gehandicapte personeel in je bedrijfskantine wordt ontslagen. Wat dan? Laat ik even een maf voorstel doen. De eigen bijdrage ter voorkoming van bezuinigingen.

Als iedereen eenmalig een eigen bijdrage doneert, kunnen de 18 miljard aan geplande bezuinigingen in een klap van tafel.
Hoe hoger het inkomen, hoe hoger de bijdrage natuurlijk. We halen even de verdeling van inkomensklasse erbij (CBS). De mensen met een inkomen tot 16 duizend euro sparen we. De mensen die tussen de 16 en 18 duizend euro aan persoonlijk inkomen hebben, betalen een eigen bijdrage van 50 euro. Dan gaat het oplopen. De miljonairs betalen een eenmalige bijdrage van 25.700 euro.
Wat levert dat op? Iets meer dan die 18 miljard! Kijk maar in dit exceldocumentje.

Zo kunnen we weer vier jaar vooruit, zonder bezuinigingen op onderwijs, cultuur, sport, defensie. Eén nadeel. Rutte zal zeggen: bedankt voor het bergrip en kan rustig blijven zitten. Maar goed, ongeveer de helft van de kiezers vindt dat best. We hebben dan weer wel tijd voor leuke dingen en hoeven niet de straat op om onze verworvenheden te redden.

Geef een reactie

Ontmantelbaarheid.

Ontmanteling Er wordt heel wat troep gemaakt. En dat moet weer opgeruimd worden. Dat gaat zomaar niet. Heel wat spul moet eerst uit elkaar worden gehaald. Mobieltjes, pc’s, wasmachines, noem maar op. Ze worden niet alleen uit elkaar gehaald, omdat er nog (her)bruikbaar spul in zit. De schadelijke elementen moeten ook verwijderd worden, om op zo milieuveilige manier mogelijk vernietigd te worden.

Alle maakbaarheid heeft op een bepaald moment zijn beste tijd wel gehad. Huizen worden gesloopt, auto’s gaan de shredder in en zelfs minder tastbare zaken worden afgebouwd. Afbouwen is een ongelukkige term. Het betekent niet het vervolmaken van iets, maar het ontmantelen van zaken. Dat is lang niet altijd eenvoudig en kan soms een aardig tijdje duren.

De kerncentrales in Japan zijn zo’n troep geworden, dat er niets anders overblijft dan ze te ontmantelen. Normaal gesproken wordt een kerncentrale ontmanteld als de productieve levensduur er op zit. Zonder ongelukken is een kerncentrale maximaal zestig jaar bruikbaar. De ontmanteling gaat zeker veertig jaar duren. Het opgeslagen afval heeft nog duizenden jaren nodig, voor het een stralingsniveau bereikt van natuurlijk uranium. Kortom: van kernenergie kan je echt heel lang je lol op hebben.

In 1968 kreeg men in de kerncentrale van Dodewaard de eerste kettingreactie voor elkaar. In 1997 werd, na 28 jaar productie, de boel stilgelegd. In 2003 werd de laatste splijtsof afgevoerd en in 2005 ging de 40-jarige wachttijd in. Die wachttijd is nodig om de nog aanwezige radioactiviteit af te laten nemen, zodat ook de laatste steen veilig gesloopt kan worden. Hoe langer een kerncentrale actief is geweest, hoe langer ook de totale ontmanteling zal duren, omdat de centrale veel radioactiever achterblijft dan een centrale met een korte activiteit. Van Dodewaard zijn we pas in 2045 af.

Afijn, dat kost een klap geld, want de zaak moet al de jaren wel worden beveiligd, gecontroleerd en onderhouden. Reken maar dat u deze ‘verwijderingsbijdrage’ net zo hard zelf betaalt, als die van uw overjarige wasmachine. Het is alleen een paar tientjes meer, dus wordt dat ‘gemeenschappelijk’ betaald. Via de energienota’s en de belastingen.
Als u een niet één, maar twee wasmachines wil, betaalt u aankoop en verwijderingsbijdrage helemaal zelf. Tenzij u uw buurman zo gek heeft gekregen mee te dokken. Een tweede kerncentrale staat niet op ieders verlanglijstje, maar volgens goed democratische principes betaalt hier wel iedereen aan mee.

Het gerucht gaat dat er zoveel fraais wordt geproduceerd, omdat de consument er om vraagt. Dat geldt voor de wasmachine en ook voor de kerncentrale. Energiebehoefte, nietwaar?
Maar denkt u wel eens naar over de ontmantelbaarheid van uw spulletjes en behoeften? Neem dan in uw overwegingen mee dat u sneller van uw fiets af bent dan van een kerncentrale.

Geef een reactie

1973

Interventie 1973 gaat de geschiedenis in als de VN-resolutie, waarmee besloten werd tot ingrijpen in Libië. Een bijzonder getal. Want 1973 doet ook denken aan de officiële opening van het World Trade Center. Die opening herinnert niemand zich, de terreuractie op de Twin Towers wel.

1973 is ook het jaar van Pinochet’s staatsgreep in Chili. Zijn er nog lezers die de straaljagers herinneren, die Allende's residentie bestookten? En in 1973 vielen Egypte en Syrië met 200 vliegtuigen Israël aan, de inleiding tot de Jom Kippoeroorlog. In het Thaise Bangkok vielen ruim 1500 doden, toen de militaire junta een studentenopstand neersloeg. Geen VN-ingrijpen.
Goed nieuws was er ook. De V.S. beëindigden de Vietnamoorlog en de bombardementen op Cambodja. Een lange militaire interventie eindigde in de Parijse vredesakkoorden.

De VN-resolutie 1973 is natuurlijk niet terug te voeren op deze gebeurtenissen, maar dat deze resolutie tot stand kon komen, heeft wel te maken met de geschiedenis van de VN en het gegeven dat het bestaan van de VN niet heeft voorkomen dat oorlogen, staatsgrepen en hardhandig neerslaan van democratische bewegingen bijna dagelijkse kost is.
De VN is opgericht vanuit de gedachte dat een catastrofe als de Tweede Wereldoorlog, inclusief de genocide, zich nooit meer zou herhalen. Het idee van de VN als een verzameling van Vredes Naties, in plaats van Verenigde Naties, worstelt tot op vandaag nog met haar volwassenwording.

Naadloos ging de Tweede Wereldoorlog over in de Koude Oorlog, die in sommige delen van de wereld gloeiend heet werd gevoerd, en vele onafhankelijkheidsoorlogen. De VN stond erbij en keek ernaar, omdat de souvereiniteit van de staten erg hoog in het vaandel stond. En natuurlijk omdat de grote spelers, de V.S., Rusland, China, zeker tijdens de Koude Oorlog, regelmatig hun vetorecht in de Veiligheidsraad gebruikten om eigen belangen te verdedigen.
De meeste interventies van de VN bestonden uit verklaringen en resoluties waarin geweld werd veroordeeld en opgeroepen tot staakt het vuren. Maar ingrijpen? Zelden of nooit.

Dat zou na 2005 veranderen. Na de Wereld Top van 2005 zou de VN alle ellende op de wereld wel eens aanpakken. De zogenaamde RtoP-verklaring, Responsibility to Protect, een gedragscode ter voorkoming van genocide, oorlogsmisdaden, etnische zuiveringen, en misdaden tegen de mensheid.
De drie pijlers de RtoP zijn: 1. Elke staat heeft de verantwoordelijkheid haar burgers te beschermen tegen al die ellende. 2. De internationale gemeenschap verplicht zich die staten te helpen, die de middelen ontberen deze verantwoordelijkheid in praktijk te brengen. 3. De internationale gemeenschap verplicht zich tot tijdig en ferm ingrijpen om schendingen te stoppen, als een staat er duidelijk blijk van geeft die verantwoordelijkheid niet te (willen) nemen.

Dat laatste is nu dus in Libië het geval. En, zoals wel vaker bij VN-besluiten, is dat niet naar ieders zin. Dat Gadaffi het er niet mee eens is, laten we maar even buiten beschouwing. Sommige critici zijn bang dat dit tot een jarenlang wespennest zal leiden, waar niemand beter van wordt. Anderen hekelen het militaire karakter en zijn tegen elke vorm van militaire interventie.
De angsten worden ook door sommige VN-landen gedeeld. Angst voor vervelende ontwikkelingen spelen zeker een rol bij de V.S., die daarom liever de NATO een leidende rol wil geven. Dat houdt de mogelijkheid open later het fanatieke Frankrijk op de donder te geven, als de boel ontspoort.
De kritieken op het militaire karakter komt natuurlijk van mensen die elke vorm van geweld afwijzen. Wat door roekeloze houwitsers wordt afgedaan als naïviteit of bij zich machteloos voelende mensen de vraag oproept: maar wat dan? Kritiek komt ook van mensen die zich afvragen waarom in Libië wel wordt ingegrepen, maar in Syrië en Jemen niet. Ook daar wordt keihard opgetreden tegen demonstranten.

Het begint met de vraag of anderen dan de Libiërs zelf, tot actie mogen overgaan. En zo ja, wie zijn dan gerechtigd tot actie en welke acties zijn toegestaan?
De situatie in Libië lossen we niet op met een humanitaire inzamelingsactie. En wie voelt er wat voor om zijn rugzak te pakken en aan de zijde te gaan staan van de Libiërs die vrijheid en democratie willen? Wie gaat er in Libië langs de kant van de weg staan om demonstraten te beschermen, zoals burgers in 2007 een cordon vormden rond demonstrerende monniken in Myanmar?

Eén optie is de internationale gemeenschap vergeten. Concrete hulp aan Tunesië en Egypte om Libiërs die het geweld willen ontvluchten op te vangen. De no-fly zone kan dan de vluchtelingen beschermen tegen aanvallen uit de lucht. Gaddaffi heeft niet genoeg tanks om beide grenzen onder vuur te nemen.
De vraag blijft wel: welke humanitaire actie kan de achterblijvers wel beschermen tegen Gaddafi’s geweld?

Geef een reactie